Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

canere C

  • 1 Воспевать

    - canere; cantare (per totum cantari orbem); concinere;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Воспевать

  • 2 Напевать

    - canere; cantitare; praecinere;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Напевать

  • 3 Петь

    - canere; cantare; sonare;

    • петь в сопровождении струнного инструмента - cantare ad chordarum sonum;

    • петь в такт движениям руки - cantare ad manum;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Петь

  • 4 Проповедовать

    - canere; praedicare; depraedicare;

    • проповедовать евангелие - evangelizare;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Проповедовать

  • 5 cano

    căno, ĕre, cĕcĭni, cantum    - parf. arch. canui Serv. G. 2, 384 ; canerit = cecinerit Fest. 270, 32 II impér. cante p. canite Saliar. d. Varr. L. 6, 75; forme caniturus décad.: Vulg. Apoc. 8, 13. - intr. - [zapst]¶1 - [en parl. d'hommes] chanter. - canere ad tibicinem, Tusc. 1, 3: chanter avec accompagnement de la flûte; mihi cane et Musis, Cic. Br. 187: chante pour moi et aussi pour les muses; absurde canere, Cic. Tusc. 2, 12: chanter faux; [diction chantante des orateurs asiatiques] Or. 27. [zapst]¶2 [animaux]: [chant de la corneille, du corbeau] Cic. Div. 1, 12; [du coq] Cic. Ac. 1, 74; excitare gallos ad canendum: faire chanter les coqs; [des grenouilles] Plin. 8, 227. [zapst]¶3 [instruments] résonner, retentir: modulate canentes tibia, Cic. Nat. 2, 22: flûtes rendant un son mélodieux; cum symphonia caneret, Cic. Verr. 3, 105: alors que résonnaient les concerts; tuba cornuaque ab Romanis cecinerunt, Liv. 30, 33, 12: les trompettes et les clairons sonnèrent dans le camp romain; ut attendant, semel bisne signum canat in castris, Liv. 27, 47, 3: qu'ils observent si le signal de la trompette retentit une fois ou deux fois dans le camp, cf 1, 1, 7; 24, 15, 1; 28, 27, 15; [fig.] neque ea signa audiamus, quae receptui canunt, Cic. Rep. 1, 3: et n'écoutons pas le signal de la retraite. [zapst]¶4 jouer de (avec abl.): fidibus canere, Cic. Tusc. 1, 4: jouer de la lyre; ab ejus litui, quo canitur, similitudine nomen invenit (bacillum), Cic. Div, 1, 30: (le bâton augural) a tiré son nom, lituus, de sa ressemblance avec le lituus dont on joue, le clairon; citharā canere, Tac. An. 14, 14: jouer de la cithare; tibicen sine tibiis canere non potest, Cic. de Or. 2, 83: le joueur de flûte ne peut jouer sans flûte. - tr. - [zapst]¶1 chanter: carmen canere, Cic. de Or. 2, 352: chanter une poésie; versus canere, Enn. An. 214: chanter des vers; nec tam flebiliter illa canerentur... Cic. Tusc. 1, 85: et l'on n'entendrait pas les chants si plaintifs que voici... [zapst]¶2 chanter, commémorer, célébrer: ad tibiam clarorum virorum laudes canere, Cic. Tusc. 4, 3: chanter au son de la flûte la gloire des hommes illustres; quae (praecepta) vereor ne vana surdis auribus cecinerim, Liv 40, 8, 10: (mes préceptes) que j'ai bien peur d'avoir donnés vainement, comme si je les avais chantés à des sourds. [zapst]¶3 chanter = écrire en vers, exposer en vers; ut veteres Graium cecinere poetae, Lucr. 5, 405: comme l'ont chanté les vieux poètes grecs; Ascraeum cano Romana per oppida carmen, Virg, G. 2, 176: chantant à la manière du poète d'Ascra, je fais retentir mes vers à travers les bourgades romaines; arma virumque cano, Virg. En. 1, 1: je chante les combats et le héros...; motibus astrorum quae sit causa canamus, Lucr. 5, 509: chantons la cause des mouvements des astres; canebat uti magnum per inane coacta semina... fuissent, Virg. B. 6, 31: il chantait comment dans le vide immense s'étaient trouvés rassemblés les principes (de la terre, de l'air, etc.) [zapst]¶4 prédire, prophétiser: ut haec, quae nunc fiant, canere di immortales viderentur, Cic. Cat. 3, 18: en sorte que les événements actuels semblaient prophétisés par les dieux immortels, cf. Sest. 47 ; Div. 2, 98; Virg. En. 3, 444; 8, 499; Hor. O. 1, 15; 4; S. 1, 9, 30; Tib. 2, 5, 16; [avec prop. inf.]: fore te incolumem canebat, Virg. En. 6, 345: il prédisait que tu serais sain et sauf, cf. 7, 79; 8, 340; Liv. 1, 7, 10; 26, 5, 14, etc.; nec ei cornix canere potuit recte eum facere, quod populi Romani libertatem defendere pararet, Cic. Div. 2, 78: une corneille ne pouvait lui annoncer qu'il faisait bien de se préparer à défendre la liberté du peuple romain; hoc Latio restare canunt, Virg. En. 7, 271: les devins annoncent que cette destinée est réservée au Latium. [zapst]¶5 jouer d'un instrument, faire résonner (retentir): omnia intus canere, Cic. Verr. 1, 53: jouer tout à la sourdine [en parl. d'un joueur de luth qui se contente de toucher les cordes de la main gauche, c.-à-d. en dedans, de son côté; tandis que les faire vibrer de la main droite avec le plectrum, c'est foris canere: Ps. Ascon. Verr. p. 173] ; classicum apud eum cani jubet, Caes. BC. 3, 82, 1: il donne l'ordre que les sonneries de la trompette soient faites près de lui [marque du commandt]; tubicines simul omnes signa canere jubet, Sall. J. 99, 1: il donne l'ordre que les trompettes exécutent tous ensemble leurs sonneries [signa canere jubet, Sall. C. 59, 1, signa peut être ou sujet ou compl. direct]; bellicum me cecinisse dicunt, Cic. Phil. 7, 3: ils disent que j'ai donné le signal de la guerre (Mur. 30); ubi primum bellicum cani audisset, Liv. 35, 18, 6: aussitôt qu'il aurait entendu retentir le signal de la guerre [mais (Thucydides) de bellicis rebus canit etiam quodam modo bellicum Cic. Or. 39: (Thucydide) dans les récits de guerre semble même faire entendre des sonneries guerrières, bellicum, acc. n. de qualif.]; tuba commissos canit ludos, Virg. En. 5, 113: la trompette annonce l'ouverture des jeux; ut (butina) cecinit jussos inflata receptus, Ov. M. 1, 340: quand (la trompe) dans laquelle il a soufflé a sonné l'ordre de la retraite.
    * * *
    căno, ĕre, cĕcĭni, cantum    - parf. arch. canui Serv. G. 2, 384 ; canerit = cecinerit Fest. 270, 32 II impér. cante p. canite Saliar. d. Varr. L. 6, 75; forme caniturus décad.: Vulg. Apoc. 8, 13. - intr. - [zapst]¶1 - [en parl. d'hommes] chanter. - canere ad tibicinem, Tusc. 1, 3: chanter avec accompagnement de la flûte; mihi cane et Musis, Cic. Br. 187: chante pour moi et aussi pour les muses; absurde canere, Cic. Tusc. 2, 12: chanter faux; [diction chantante des orateurs asiatiques] Or. 27. [zapst]¶2 [animaux]: [chant de la corneille, du corbeau] Cic. Div. 1, 12; [du coq] Cic. Ac. 1, 74; excitare gallos ad canendum: faire chanter les coqs; [des grenouilles] Plin. 8, 227. [zapst]¶3 [instruments] résonner, retentir: modulate canentes tibia, Cic. Nat. 2, 22: flûtes rendant un son mélodieux; cum symphonia caneret, Cic. Verr. 3, 105: alors que résonnaient les concerts; tuba cornuaque ab Romanis cecinerunt, Liv. 30, 33, 12: les trompettes et les clairons sonnèrent dans le camp romain; ut attendant, semel bisne signum canat in castris, Liv. 27, 47, 3: qu'ils observent si le signal de la trompette retentit une fois ou deux fois dans le camp, cf 1, 1, 7; 24, 15, 1; 28, 27, 15; [fig.] neque ea signa audiamus, quae receptui canunt, Cic. Rep. 1, 3: et n'écoutons pas le signal de la retraite. [zapst]¶4 jouer de (avec abl.): fidibus canere, Cic. Tusc. 1, 4: jouer de la lyre; ab ejus litui, quo canitur, similitudine nomen invenit (bacillum), Cic. Div, 1, 30: (le bâton augural) a tiré son nom, lituus, de sa ressemblance avec le lituus dont on joue, le clairon; citharā canere, Tac. An. 14, 14: jouer de la cithare; tibicen sine tibiis canere non potest, Cic. de Or. 2, 83: le joueur de flûte ne peut jouer sans flûte. - tr. - [zapst]¶1 chanter: carmen canere, Cic. de Or. 2, 352: chanter une poésie; versus canere, Enn. An. 214: chanter des vers; nec tam flebiliter illa canerentur... Cic. Tusc. 1, 85: et l'on n'entendrait pas les chants si plaintifs que voici... [zapst]¶2 chanter, commémorer, célébrer: ad tibiam clarorum virorum laudes canere, Cic. Tusc. 4, 3: chanter au son de la flûte la gloire des hommes illustres; quae (praecepta) vereor ne vana surdis auribus cecinerim, Liv 40, 8, 10: (mes préceptes) que j'ai bien peur d'avoir donnés vainement, comme si je les avais chantés à des sourds. [zapst]¶3 chanter = écrire en vers, exposer en vers; ut veteres Graium cecinere poetae, Lucr. 5, 405: comme l'ont chanté les vieux poètes grecs; Ascraeum cano Romana per oppida carmen, Virg, G. 2, 176: chantant à la manière du poète d'Ascra, je fais retentir mes vers à travers les bourgades romaines; arma virumque cano, Virg. En. 1, 1: je chante les combats et le héros...; motibus astrorum quae sit causa canamus, Lucr. 5, 509: chantons la cause des mouvements des astres; canebat uti magnum per inane coacta semina... fuissent, Virg. B. 6, 31: il chantait comment dans le vide immense s'étaient trouvés rassemblés les principes (de la terre, de l'air, etc.) [zapst]¶4 prédire, prophétiser: ut haec, quae nunc fiant, canere di immortales viderentur, Cic. Cat. 3, 18: en sorte que les événements actuels semblaient prophétisés par les dieux immortels, cf. Sest. 47 ; Div. 2, 98; Virg. En. 3, 444; 8, 499; Hor. O. 1, 15; 4; S. 1, 9, 30; Tib. 2, 5, 16; [avec prop. inf.]: fore te incolumem canebat, Virg. En. 6, 345: il prédisait que tu serais sain et sauf, cf. 7, 79; 8, 340; Liv. 1, 7, 10; 26, 5, 14, etc.; nec ei cornix canere potuit recte eum facere, quod populi Romani libertatem defendere pararet, Cic. Div. 2, 78: une corneille ne pouvait lui annoncer qu'il faisait bien de se préparer à défendre la liberté du peuple romain; hoc Latio restare canunt, Virg. En. 7, 271: les devins annoncent que cette destinée est réservée au Latium. [zapst]¶5 jouer d'un instrument, faire résonner (retentir): omnia intus canere, Cic. Verr. 1, 53: jouer tout à la sourdine [en parl. d'un joueur de luth qui se contente de toucher les cordes de la main gauche, c.-à-d. en dedans, de son côté; tandis que les faire vibrer de la main droite avec le plectrum, c'est foris canere: Ps. Ascon. Verr. p. 173] ; classicum apud eum cani jubet, Caes. BC. 3, 82, 1: il donne l'ordre que les sonneries de la trompette soient faites près de lui [marque du commandt]; tubicines simul omnes signa canere jubet, Sall. J. 99, 1: il donne l'ordre que les trompettes exécutent tous ensemble leurs sonneries [signa canere jubet, Sall. C. 59, 1, signa peut être ou sujet ou compl. direct]; bellicum me cecinisse dicunt, Cic. Phil. 7, 3: ils disent que j'ai donné le signal de la guerre (Mur. 30); ubi primum bellicum cani audisset, Liv. 35, 18, 6: aussitôt qu'il aurait entendu retentir le signal de la guerre [mais (Thucydides) de bellicis rebus canit etiam quodam modo bellicum Cic. Or. 39: (Thucydide) dans les récits de guerre semble même faire entendre des sonneries guerrières, bellicum, acc. n. de qualif.]; tuba commissos canit ludos, Virg. En. 5, 113: la trompette annonce l'ouverture des jeux; ut (butina) cecinit jussos inflata receptus, Ov. M. 1, 340: quand (la trompe) dans laquelle il a soufflé a sonné l'ordre de la retraite.
    * * *
        Cano, canis, cecini, pen. corr. cantum, canere. Plin. Chanter.
    \
        Absurde canere. Cic. Sottement, Lourdement.
    \
        Canere ad tibiam. Cic. Chanter en jouant des fleutes.
    \
        Canere fidibus. Cicero. Jouer de la harpe, ou d'autre instrument ayant cordes. \ Lituo canere. Cic. Jouer du clairon.
    \
        Tibiis canere. Cic. Jouer des fleutes.
    \
        Voce magna canere. Tibul. Chanter à haulte voix.
    \
        Canere aliquem, aut laudes alicuius, pro Celebrare, et laudare. Sallust. Haultement louer aucun.
    \
        Canere sibi et Musis. Cicero. Se contenter du jugement de peu de gens scavans.
    \
        Canere super aliquo. Virg. Escrire de quelque chose.
    \
        Cantilenam eandem canere. Terent. Redire tousjours une chanson, User de redictes, Tousjours dire d'une.
    \
        Canere. Virgil. Dire, Predire, Deviner, Prophetizer.
    \
        Acerba canere. Valer. Flac. Prophetizer adversitez.
    \
        Ambages canere. Virg. Dire, ou prophetizer obscurement.
    \
        Ex ore diuino canere. Virg. Par l'inspiration de Dieu.
    \
        Intus canere. Cic. Parler à son prouffit.
    \
        Bellicum canere. Cic. Sonner l'alarme.
    \
        Classicum canere. Caesar. Sonner la retraicte.
    \
        Canere recessus, dicitur buccina. Ouid. Sonner la retraicte.
    \
        Signa canere dicuntur in bello quum congrediuntur milites, et collatis signis depugnant. Liu. Quand les trompettes sonnent pour livrer la bataille.
    \
        Surdis aurib. canere. Li. Parler à un sourd, Perdre ses parolles.

    Dictionarium latinogallicum > cano

  • 6 cano

    căno, cĕcĭni, cantum (ancient imp. cante = canite, Carm. Sal. ap. Varr. L. L. 7, § 37 Müll.; fut. perf. canerit = cecinerit, Lib. Augur. ap. Fest. s. v. rumentum, p. 270 ib.; perf. canui = cecini, acc. to Serv. ad Verg. G. 2, 384, predominant in concino, occino, etc.—Examples of sup. cantum and part. cantus, canturus, a, um, appear not to be in use; the trace of an earlier use is found in Paul. ex Fest. p. 46 Müll.: canta pro cantata ponebant;

    once canituri,

    Vulg. Apoc. 8, 13), 3, v. n. and a. [cf. kanassô, kanachê, konabos; Germ. Hahn; Engl. chanticleer; kuknos, ciconice; Sanscr. kōkas = duck; Engl. cock], orig. v. n., to produce melodious sounds, whether of men or animals; later, with a designation of the subject-matter of the melody, as v. a., to make something the subject of one ' s singing or playing, to sing of, to celebrate, or make known in song, etc.
    I. A.
    Of men:

    si absurde canat,

    Cic. Tusc. 2, 4, 12; Plin. Ep. 3, 18, 9:

    celebrare dapes canendo,

    Ov. M. 5, 113:

    si velim canere vel voce vel fidibus,

    Cic. Div. 2, 59, 122; Quint. 5, 11, 124; 1, 8, 2; Gell. 19, 9, 3:

    quemadmodum tibicen sine tibiis canere non possit,

    Cic. de Or. 2, 83, 338; cf.:

    tibia canentum,

    Lucr. 4, 587; 5, 1384; Cic. Tusc. 1, 2, 4; Quint. 1, 10, 14:

    curvo calamo,

    Cat. 63, 22:

    harundine,

    Ov. M. 1, 683; Suet. Caes. 32:

    cithara,

    Tac. A. 14, 14:

    lituus quo canitur,

    Cic. Div. 1, 17, 30; Verg. E. 2, 31:

    movit Amphion lapides canendo,

    Hor. C. 3, 11, 2; Serv. ad Verg. G. 2, 417 al.; Cic. Brut. 50, 187.—
    2.
    Of the faulty delivery of an orator, to speak in a sing-song tone:

    inclinată ululantique voce more Asiatico canere,

    Cic. Or. 8, 27; cf. canto and canticum.—
    B.
    Of animals (usu. of birds, but also of frogs), Varr. L. L. 5, § 76 Müll.:

    volucres nullă dulcius arte canant,

    Prop. 1, 2, 14; Cic. Div. 1, 7, 12:

    merula canit aestate, hieme balbutit,

    Plin. 10, 29, 42, § 80; 10, 32, 47, § 89:

    ranae alio translatae canunt,

    id. 8, 58, 83, § 227.—Of the raven, Cic. Div. 1, 7, 12.—Esp., of the crowing of a cock:

    galli victi silere solent, canere victores,

    to crow, Cic. Div. 2, 26, 56; v. the whole section; id. ib. 2, 26, 56, § 57; Col. 8, 2, 11; Plin. 10, 21, 24, § 49 (cf. also cantus):

    gallina cecinit, interdixit hariolus (the crowing of a hen being considered as an auspicium malum),

    Ter. Phorm. 4, 4, 27.—

    In the lang. of the Pythagoreans, of the heavenly bodies (considered as living beings),

    the music of the spheres, Cic. N. D. 3, 11, 27.—
    C.
    Transf., of the instruments by which, or ( poet.) of the places in which, the sounds are produced, to sound, resound:

    canentes tibiae,

    Cic. N. D. 2, 8, 22:

    maestae cecinere tubae,

    Prop. 4 (5), 11, 9:

    frondiferasque novis avibus canere undique silvas,

    and the leafy forest everywhere resounds with young birds, Lucr. 1, 256; Auct. Aetn. 295.
    II. A.
    With carmen, cantilenam, versus, verba, etc., to sing, play, rehearse, recite:

    cum Simonides cecinisset, id carmen, quod in Scopam scripsisset,

    Cic. de Or. 2, 86, 352:

    carmina quae in epulis canuntur,

    id. Brut. 18, 71:

    in eum (Cossum) milites carmina incondita aequantes eum Romulo canere,

    Liv. 4, 20, 2:

    Ascraeum cano carmen,

    Verg. G. 2, 176; Suet. Caes. 49; Curt. 5, 1, 22: canere versus, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 36 Müll. (Ann. v. 222 Vahl.); Cic. Or. 51, 171; id. Brut. 18, 71:

    neniam,

    Suet. Aug. 100: idyllia erôtika, Gell. 19, 9, 4, § 10:

    verba ad certos modos,

    Ov. F. 3, 388:

    Phrygium,

    Quint. 1, 10, 33 Spald.—The homog. noun is rarely made the subject of the act. voice:

    cum in ejus conviviis symphonia caneret,

    Cic. Verr. 2, 3, 44, § 105.—
    2.
    Prov.
    a.
    Carmen intus canere, to sing for one ' s self, i. e. to consult only one ' s own advantage, Cic. Verr. 2, 1, 20, § 53; id. Agr. 2, 26, 68; v. Aspendius.—
    b.
    Cantilenam eandem canis, like the Gr. to auto adeis asma, ever the old tune, Ter. Phorm. 3, 2, 10; v. cantilena.—
    B.
    With definite objects.
    a.
    In gen., to sing, to cause to resound, to celebrate in song, to sing of, Lucr. 5, 328:

    laudes mortui,

    Varr. L. L. 7, § 70 Müll.:

    canere ad tibiam clarorum virorum laudes atque virtutes,

    Cic. Tusc. 4, 2, 3; Quint. 1, 10, 10; 1, 10, 31; Liv. 45, 38, 12:

    puellis carmine modulato laudes virtutum ejus canentibus,

    Suet. Calig. 16 fin.:

    dei laudes,

    Lact. 6, 21, 9:

    deorum laudes,

    Val. Max. 1, 8, ext. 8.—So with de:

    canere ad tibicinem de clarorum hominum virtutibus,

    Cic. Tusc. 1, 2, 3 (cf. cantito):

    praecepta,

    Hor. S. 2, 4, 11:

    jam canit effectos extremus vinitor antes,

    Verg. G. 2, 417 Wagn. N. cr.:

    nil dignum sermone,

    Hor. S. 2, 3, 4:

    quin etiam canet indoctum,

    id. Ep. 2, 2, 9:

    grandia elate, jucunda dulciter, moderata leniter canit,

    Quint. 1, 10, 24; Cat. 63, 11:

    Io! magna voce, Triumphe, canet,

    Tib. 2, 5, 118; Ov. Tr. 4, 2, 52; cf. Hor. C. 4, 2, 47:

    haec super arvorum cultu pecorumque canebam,

    Verg. G. 4, 559 Wagn.: et veterem in limo ranae cecinere querelam, croaked (according to the ancient pronunciation, kekinere kuerelam, an imitation of the Aristophanic Brekekekex; v. the letter C), id. ib. 1, 378; Lucr. 2, 601:

    anser Gallos adesse canebat,

    Verg. A. 8, 656:

    motibus astrorum nunc quae sit causa, canamus,

    Lucr. 5, 510:

    sunt tempestates et fulmina clara canenda,

    id. 6, 84.—
    b.
    With pers. objects ( poet. and in post-Aug. prose):

    canitur adhuc barbaras apud gentes (Arminius),

    Tac. A. 2, 88:

    Herculem... ituri in proelia canunt,

    id. G. 2:

    Dianam,

    Cat. 34, 3:

    deos regesve,

    Hor. C. 4, 2, 13:

    Liberum et Musas Veneremque,

    id. ib. 1, 32, 10:

    rite Latonae puerum,

    id. ib. 4, 6, 37;

    1, 10, 5: plectro graviore Gigantas, Ov M. 10, 150: reges et proelia,

    Verg. E. 6, 3; Hor. C. 4, 15, 32:

    arma virumque,

    Verg. A. 1, 1:

    pugnasque virosque,

    Stat. Th. 8, 553:

    maxima bella et clarissimos duces,

    Quint. 10, 1, 62.—Very rarely, to celebrate, without reference to song or poetry:

    Epicurus in quădam epistulă amicitiam tuam et Metrodori grata commemoratione cecinerat,

    Sen. Ep. 79, 13.—Esp. of fame, to trumpet abroad:

    fama facta atque infecta canit,

    Verg. A. 4, 190:

    fama digna atque indigna canit,

    Val. Fl. 217 al. —And prov., to sing or preach to the deaf:

    non canimus surdis,

    Verg. E. 10, 8: praeceptorum, quae vereor ne vana surdis auribus cecinerim. Liv. 40, 8, 10.—
    C.
    Since the responses of oracles were given in verse, to prophesy, foretell, predict.
    a.
    In poetry:

    Sibylla, Abdita quae senis fata canit pedibus,

    Tib. 2, 5, 16; cf.:

    horrendas ambages,

    Verg. A. 6. 99; 3, [p. 280] 444:

    fera fata,

    Hor. C. 1, 15, 4; cf. id. Epod. 13, 11; id. S. 2, 5, 58; Tib. 1, 7, 1; cf. id. 3, 3, 36; 1, 6, 50; Hor. C. S. 25:

    et mihi jam multi crudele canebant Artificis scelus,

    Verg. A. 2, 124; Hor. S. 1, 9, 30.—
    b.
    In prose:

    ut haec quae nunc fiunt, canere di inmortales viderentur,

    Cic. Cat. 3, 8, 18:

    non haec a me tum tamquam fata... canebantur?

    id. Sest. 21, 47:

    eum, qui ex Thetide natus esset, majorem patre suo futurum cecinisse dicuntur oracula,

    Quint. 3, 7, 11; Just. 11, 7, 4; 7, 6, 1; Tac. A. 2, 54; id. H. 4, 54:

    cecinere vates, idque carmen pervenerat ad antistitem fani Dianae,

    Liv. 1, 45, 5; 5, 15, 4 sq.; 1, 7, 10; Tac. A. 14, 32; Liv. 30, 28, 2; cf. Nep. Att. 16, 4; cf.

    of philosophers, etc.: ipsa memor praecepta Canam,

    Hor. S. 2, 4, 11 Orell. ad loc.; cf.:

    quaeque diu latuere, canam,

    Ov. M. 15, 147.
    III.
    In milit. lang., t. t., both act. and neutr., of signals, to blow, to sound, to give; or to be sounded, resound.
    A.
    Act.:

    bellicum (lit. and trop.) canere, v. bellicus: classicum, v. classicus: signa canere jubet,

    to give the signal for battle, Sall. C. 59, 1; id. J. 99, 1:

    Pompeius classicum apud eum (sc. Scipionem) cani jubet,

    Caes. B. C. 3, 82.— Absol. without signum, etc.: tubicen canere coepit, Auct. B. Afr. 82; cf. Flor. 4, 2, 66.—
    B.
    Neutr.:

    priusquam signa canerent,

    Liv. 1, 1, 7:

    ut attendant, semel bisne signum canat in castris,

    id. 27, 47, 3 and 5; 23, 16, 12;

    24, 46 (twice): repente a tergo signa canere,

    Sall. J. 94, 5; Liv. 7, 40, 10; Verg. A. 10, 310; Flor. 3, 18, 10:

    classicum apud eos cecinit,

    Liv. 28, 27, 15.—
    2.
    Receptui canere, to sound a retreat:

    Hasdrubal receptui propere cecinit (i. e. cani jussit),

    Liv. 27, 47, 2; Tac. H. 2, 26.— Poet.:

    cecinit jussos receptus,

    Ov. M. 1, 340.—And in Livy impers.:

    nisi receptui cecinisset,

    if it had not sounded a counter-march, Liv. 26, 44, 4:

    ut referrent pedem, si receptui cecinisset,

    id. 3, 22, 6.—
    b.
    Trop.:

    revocante et receptui canente senatu,

    Cic. Phil. 12, 3, 8:

    ratio abstrahit ab acerbis cogitationibus a quibus cum cecinit receptui,

    id. Tusc. 3, 15, 33:

    antequam (orator) in has aetatis (sc. senectutis) veniat insidias, receptui canet,

    Quint. 12, 11, 4.
    Examples for the signif.
    to practice magic, to charm, etc., found in the derivv. cantus, canto, etc., are entirely wanting in this verb.

    Lewis & Short latin dictionary > cano

  • 7 canō

        canō cecinī, —, ere (P. perf. supplied by canto)    [1 CAN-].    I. Intrans, to utter melodious notes, make music, sing, sound, play.—Of men: celebrare dapes canendo, O.: tibicen sine tibiis canere non possit: harundine, O.: imitari Pana canendo, V.: Movit Amphion lapides canendo, H.: ad tibicinem de virtutibus, etc.: ululanti voce more Asiatic<*> canere, to chant, use sing-song.—Prov.: non canimus surdis, preach to the deaf, V.—Of birds, etc.: galli victi silere solent, canere victores, to crow: gallina cecinit, interdixit hariolus (a bad omen), T.—Of the owl, to hoot, V.—Meton., of instruments or a piece of music, to sound, resound, be played: canentes tibiae: cum in conviviis symphonia caneret: maestae tubae, Pr.—Of signals, to sound, be sounded, resound: semel bisne signum canat in castris, L.: repente a tergo signa canere, S.: Signa canunt, V.: classicum apud eos cecinit, L.: receptui canere, to sound a retreat, Cs.: Hasdrubal receptui propere cecinit, L.: nisi receptui cecinisset, sounded a counter-march, L.—Fig.: revocante et receptui canente senatu.—    II. Trans. with cognate acc., to sing, play, rehearse, recite, compose: id carmen: in eum carmina incondita, L.: versūs: verba ad certos modos, O.: praecepta, H.: indoctum, H.: Haec super arvorum cultu, V. — Of frogs: veterem querellam, croaked, V. — Prov.: Cantilenam eandem canis, ever the old tune, T.—With definite obj, to sing, celebrate in song, sing of, praise: virorum laudes: suas laudes, L.: reges et proelia, V.: Quas strages Turnus Ediderit, V.: Herculem, Ta.: Liberum et Musas, H.: plectro graviore Gigantas, O.: arma virumque, V.: (fama) facta atque infecta canit, trumpets, V.—Prov.: vana surdis auribus, L.—Of oracles or diviners, to give response (in verse), prophesy, foretell, predict, utter: horrendas ambages, V.: fera fata, H.: Artificis scelus, V.: haec quae nunc fiunt: Sibylla quae senis fata canit pedibus, Tb.: te mater aucturum caelestium numerum cecinit, L.: quae nunc usu veniunt, N.: Hoc signum cecinit missuram creatrix (sc. se), V.: quaeque diu latuere, O.: cecinere vates, idque carmen pervenerat, etc., L. — Of signals, to blow, sound, give: tubicines signa canere, give the signal for battle, S.: classicum apud eum cani iubet, Cs.: bellicum, call to arms: Gallos adesse, signalled, V.—Poet.: (bucina) cecinit iussos receptūs, O.
    * * *
    I
    canere, cani, canitus V
    sing, celebrate, chant; crow; recite; play (music)/sound (horn); foretell
    II
    canere, cecini, cantus V
    sing, celebrate, chant; crow; recite; play (music)/sound (horn); foretell

    Latin-English dictionary > canō

  • 8 cano

    cano, cecinī, cantum, ere (vgl. griech. κανάζω, ich töne, got. hana, Hahn), Töne von sich geben, tönen, I) intr.: A) mit der Stimme, 1) v. Menschen, singen, canere voce, Cic. u. Gell.: canere ad tibicinem, Cic.: simplex canendi ratio, Quint. – u. in der Rhetor. von fehlerhafter singender Aussprache des Redners, singen, cum inclinatā ululantique voce more Asiatico canere coepisset, quis eum ferret etc., Cic. or. 27. – 2) von Tieren, a) v. Vögeln, singen, schlagen, merula canit aestate, hieme balbutit, Plin. – od. heulen, v. der Eule, Varr. LL. – krähen, v. Hahn, v. Raben, v. der Krähe, Cic. u.a.: u. so gallina cecinit, krähte wie ein Hahn (als Portentum), Ter. – b) v. Fröschen, quaken, Plin. 8, 227. – B) musikalisch ertönen, sich hören lassen, 1) v. Menschen, auf etw. spielen, blasen, a) übh.: c. fidibus, Cic.: nervis, Augustin.: tibiā, Quint.: conchā (v. Triton), Plin.: citharā ludicrum in modum, Tac.: harum una voce, alia tibiis, tertia lyrā canebat, Myth. Lat. 2, 101: bene, male, Plin. ep.: absurde, Cic. – b) insbes., als milit. t. t., canere receptui, zum Rückzuge blasen, s. 1. receptus. – 2) v. Instrumenten, ertönen, tubae utrimque canunt, Plaut.: tubae cornuaque cecinerunt, Liv.: signum od. classicum canit, das Zeichen zum Aufbruch, Angriff usw. ertönt Acc. fr., Liv. u.a. (s. Weißenb. Liv. 4, 31, 3. Fabri Liv. 23, 16, 12): symphonia canit, Cic.: lyra canit, Iul. Val.: m. Adv., torvum canentibus classicis, Amm. – 3) v. Örtl., ertönen, silvae canunt undique avibus, Lucr. 1, 256. – II) tr.: A) mit der Stimme singen, 1) mit homogenen Objekten, singen, od. Singbares verfertigen = in Musik setzen, komponieren, carmen, Cic.: suo ritu carmen, Curt.: versus, Cic.: neniam, Suet.: verba ad certos modos, Ov. – 2) mit besondern, bestimmten Objekten, a) v. Menschen, singen, besingen, singend verherrlichen, im Liede preisen, ad tibiam clarorum virorum laudes atque virtutes, Cic.: suas et imperatoris laudes, Liv.: laudem victorum, Phaedr.: seu deos regesve canit (Pindarus), Hor.: reges et proelia, Verg.: regum facta, Hor.: maxima bella et clarissimos duces, Quint. – dann auch preisen, verherrlichen übh. (ohne an Gesang od. Gedicht zu denken), amicitiam suam et Metrodori gratā commemoratione, Sen. ep. 79, 15. – b) v. Tieren, hören lassen, verkünden, anser Gallos adesse canebat, Verg.: et veterem in limo ranae cecinere querelam (nach alter Weise gesprochen kekinere kuerelam, Nachahmung des aristophonischen βρεκεκεκέξ), Verg. – B) auf einem musikalischen Instrumente: a) von Menschen, spielen, blasen, canere classicum, Caes., od. signum, Liv., den Soldaten mit der Trompete das Zeichen geben (zur Versammlung, zum Abmarsche usw.): so auch bellicum c., s. bellicus: intus c. omnia, alles auf der innern Seite der Cithara spielen (vom aspendischen Citharaspieler), Cic. II. Verr. 1, 53; dah. sprichw., hoc carmen hic tribunus plebis non vobis, sed sibi intus canit, d.h. denkt bei diesen Äußerungen bloß an seinen eigenen Vorteil, Cic. agr. 2, 68. – b) von der Musik, tönen, ertönen lassen, Quint. 1, 10, 24. – C) übtr., übh. (urspr. in Versen, dann auch in Prosa) verkünden, a) von Gottheiten, Sehern, Orakeln u. deren Priestern, Weissagevögeln usw. = als Weissagung, Warnung, Orakel verkünden, weissagen, vorhersagen (s. Bünem. Lact. 1, 4, 3. p. 25), ut haec quae nunc fiunt canere di immortales viderentur, Cic.: ut caneret fera fata Nereus, Hor.: quod puero canit anus, Hor. – m. folg. Acc. u. Infin., te mihi mater, veridica interpres deûm, aucturum caelestium numerum cecinit, Liv.: nec ei cornix canere potuit recte eum facere, quod etc., keine Krähe konnte ihn belehren, Cic. – b) von Lehrern (Philosophen), als Lehre verkünden, vortragen, c. praecepta, Hor.: quae diu latuere, canam, Ov.; vgl. Orelli Hor. sat. 2, 4, 11. – c) v. der Fama = ausposaunen, Fama facta atque infecta canens, Verg. Aen. 4, 190: Fama digna atque indigna canit, Val. Flacc. 2, 117. – / arch. Perf. canui, nach Serv. Verg. georg. 2, 384: canerit, Augustal. libri bei Fest. 270 (a) 32: Fut. canebo, Itala (Lugd.) iud. 7, 18. – synkop. Imperat. cante für canite, Vers. Sal. b. Varr. LL. 7, 27. – Partic. Fut. act. ungew. canitūrus, Vulg. apoc. 8, 13. – Genet. Plur. des Partic. Praes. canentum, Lucr. 4, 583 u. 5, 1383. Coripp. Iustin. 3, 42. – canīt gemessen, b. Verg. Aen. 7, 398.

    lateinisch-deutsches > cano

  • 9 cano

    cano, cecinī, cantum, ere (vgl. griech. κανάζω, ich töne, got. hana, Hahn), Töne von sich geben, tönen, I) intr.: A) mit der Stimme, 1) v. Menschen, singen, canere voce, Cic. u. Gell.: canere ad tibicinem, Cic.: simplex canendi ratio, Quint. – u. in der Rhetor. von fehlerhafter singender Aussprache des Redners, singen, cum inclinatā ululantique voce more Asiatico canere coepisset, quis eum ferret etc., Cic. or. 27. – 2) von Tieren, a) v. Vögeln, singen, schlagen, merula canit aestate, hieme balbutit, Plin. – od. heulen, v. der Eule, Varr. LL. – krähen, v. Hahn, v. Raben, v. der Krähe, Cic. u.a.: u. so gallina cecinit, krähte wie ein Hahn (als Portentum), Ter. – b) v. Fröschen, quaken, Plin. 8, 227. – B) musikalisch ertönen, sich hören lassen, 1) v. Menschen, auf etw. spielen, blasen, a) übh.: c. fidibus, Cic.: nervis, Augustin.: tibiā, Quint.: conchā (v. Triton), Plin.: citharā ludicrum in modum, Tac.: harum una voce, alia tibiis, tertia lyrā canebat, Myth. Lat. 2, 101: bene, male, Plin. ep.: absurde, Cic. – b) insbes., als milit. t. t., canere receptui, zum Rückzuge blasen, s. receptus. – 2) v. Instrumenten, ertönen, tubae utrimque canunt, Plaut.: tubae cornuaque cecinerunt, Liv.: signum od. classicum canit, das Zeichen zum Aufbruch, Angriff usw. ertönt Acc. fr., Liv. u.a. (s. Weißenb. Liv. 4, 31, 3. Fabri Liv. 23, 16, 12): symphonia canit, Cic.: lyra canit,
    ————
    Iul. Val.: m. Adv., torvum canentibus classicis, Amm. – 3) v. Örtl., ertönen, silvae canunt undique avibus, Lucr. 1, 256. – II) tr.: A) mit der Stimme singen, 1) mit homogenen Objekten, singen, od. Singbares verfertigen = in Musik setzen, komponieren, carmen, Cic.: suo ritu carmen, Curt.: versus, Cic.: neniam, Suet.: verba ad certos modos, Ov. – 2) mit besondern, bestimmten Objekten, a) v. Menschen, singen, besingen, singend verherrlichen, im Liede preisen, ad tibiam clarorum virorum laudes atque virtutes, Cic.: suas et imperatoris laudes, Liv.: laudem victorum, Phaedr.: seu deos regesve canit (Pindarus), Hor.: reges et proelia, Verg.: regum facta, Hor.: maxima bella et clarissimos duces, Quint. – dann auch preisen, verherrlichen übh. (ohne an Gesang od. Gedicht zu denken), amicitiam suam et Metrodori gratā commemoratione, Sen. ep. 79, 15. – b) v. Tieren, hören lassen, verkünden, anser Gallos adesse canebat, Verg.: et veterem in limo ranae cecinere querelam (nach alter Weise gesprochen kekinere kuerelam, Nachahmung des aristophonischen βρεκεκεκέξ), Verg. – B) auf einem musikalischen Instrumente: a) von Menschen, spielen, blasen, canere classicum, Caes., od. signum, Liv., den Soldaten mit der Trompete das Zeichen geben (zur Versammlung, zum Abmarsche usw.): so auch bellicum c., s. bellicus: intus c. omnia, alles auf der innern Seite der Ci-
    ————
    thara spielen (vom aspendischen Citharaspieler), Cic. II. Verr. 1, 53; dah. sprichw., hoc carmen hic tribunus plebis non vobis, sed sibi intus canit, d.h. denkt bei diesen Äußerungen bloß an seinen eigenen Vorteil, Cic. agr. 2, 68. – b) von der Musik, tönen, ertönen lassen, Quint. 1, 10, 24. – C) übtr., übh. (urspr. in Versen, dann auch in Prosa) verkünden, a) von Gottheiten, Sehern, Orakeln u. deren Priestern, Weissagevögeln usw. = als Weissagung, Warnung, Orakel verkünden, weissagen, vorhersagen (s. Bünem. Lact. 1, 4, 3. p. 25), ut haec quae nunc fiunt canere di immortales viderentur, Cic.: ut caneret fera fata Nereus, Hor.: quod puero canit anus, Hor. – m. folg. Acc. u. Infin., te mihi mater, veridica interpres deûm, aucturum caelestium numerum cecinit, Liv.: nec ei cornix canere potuit recte eum facere, quod etc., keine Krähe konnte ihn belehren, Cic. – b) von Lehrern (Philosophen), als Lehre verkünden, vortragen, c. praecepta, Hor.: quae diu latuere, canam, Ov.; vgl. Orelli Hor. sat. 2, 4, 11. – c) v. der Fama = ausposaunen, Fama facta atque infecta canens, Verg. Aen. 4, 190: Fama digna atque indigna canit, Val. Flacc. 2, 117. – arch. Perf. canui, nach Serv. Verg. georg. 2, 384: canerit, Augustal. libri bei Fest. 270 (a) 32: Fut. canebo, Itala (Lugd.) iud. 7, 18. – synkop. Imperat. cante für canite, Vers. Sal. b. Varr. LL. 7, 27. – Partic. Fut. act. ungew. canitūrus,
    ————
    Vulg. apoc. 8, 13. – Genet. Plur. des Partic. Praes. canentum, Lucr. 4, 583 u. 5, 1383. Coripp. Iustin. 3, 42. – canīt gemessen, b. Verg. Aen. 7, 398.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > cano

  • 10 singen

    singen, canere(tr. u. intr. im allg., auch = Singbares [d. i. Verse] verfertigen, wie der Dichter, Prophet, und = singend preisen, besingen). – canere voce( intr. mit der Stimme singen, Ggstz. psallere, v. Menschen). – cantare(tr. u. intr. in hellen Tönen singen; auch – in singendem Tone sprechen, v. Redner; u. = singend preisen, besingen). – modulari(v. tr. taktmäßig, rhythmisch singend vortragen). – oft s., cantitare ( intr. u. tr., z.B. cum alqo: u. carmina in epulis): zur Flöte s., ad tibiam canere od. cantare: zum Saitenspiel s., ad chordarum sonum cantare; ad citharam canere (z.B. laudes heroum ac deorum): vor Freude s., laetitiā excitari ad cantandum: s. lernen. cantare discere. – von etw. s., canere de alqa re (z.B. de virtutibus clarorum virorum, nach der Flöte, ad tibicinem).

    deutsch-lateinisches > singen

  • 11 blasen

    blasen, I) v. intr.: 1) v. Wind, wehen: flare (z. B. ab Epiro). – aus Norden b., a septemtrionibus oriri: in den Rücken b., tergum afflare. – 2) die eingezogene Luft durch eine enge Öffnung des Mundes mit Heftigkeit ausstoßen: flare. – ins Feuer b., ignem conflare. – 3) durch Blasen beliebige Töne auf einem Blasinstrumente hervorbringen: a) übh.: canere od, cantare (mit Abl. worauf? z. B. tibiā od. tibiis). – b) in eng. Bed., bei den Soldaten durch Blasen das Zeichen zu etwas geben: α) v. Pers.: classicum canere (übh. ein Signal geben). – zum Rückzug b., receptui canere; dare signum receptui: zum Aufbruch b., vasa conclamare: zum Abzug b., classico signum profectionis dare: es wird geblasen, classicum od. signum canit. – β) von den Instrumenten selbst: canere (z. B. die Trompeten u. Hörner bliesen, tubae cornuaque cecinerunt). – c) Sprichw., mit jmd. in ein Horn b., d. i. mit ihm einverstanden sein, cum alqo conspirare od. consentire. – II) v. tr.: 1) durch Blasen verfertigen: flatu figurare (z. B. vitrum). – spiritu formare (z. B. vitrum in habitus plurimos). – 2) durch Blasen mitteilen: inflare (z. B. aquam in alcis os). – Uneig., jmdm. etwas ins Ohr b., insusurrare alci ad aurem. – 3) durch Blasen in ein Instrument beliebige Töne hervorbringen: inflare (z. B. tibiam, bucinam). – Lärm (Alarm) b., ad arma conclamare. Blasen, das. flatus (z. B. des Windes). – B. auf der Flöte, inflatus tibiae.

    deutsch-lateinisches > blasen

  • 12 Zithersänger

    Zithersänger, citharoedus. Zitherspiel, citharae cantus. citharae oder chordarum sonus (das Tönen der Zither). – ars citharoedica (Kunst, die Zither zu spielen). – zum Z. (zur Zither) singen, citharizare et ad chordarum sonum cantare: sich auf das Z. legen, se dedere citharae studio: jmd. das Z. lehren, alqm fidibus docere; docere alqm citharam: das Z. lernen, fidibus discere: das Z. verstehen, fidibus scire. Zitherspieler, citharista (κιϑαριστής). – citharoedus (κιϑαρῳδός, wenn er sein Spiel mit Gesang begleitet). – jmds. Z. sein, alci citharā canere: ein vortrefflicher Z. sein, fidibus canere praeclare. Zitherspielerin, citharistrĭa (κιϑα-ρίστρια) – citharoeda (wenn sie ihr Spiel mit Gesang begleitet, Inscr.). – jmds. Z. sein, alci citharā canere: eine vortreffliche Z. sein, fidibus canere praeclare.

    deutsch-lateinisches > Zithersänger

  • 13 receptus

    [st1]1 [-] rĕceptus, a, um: part. passé de recipio. - [abcl][b]a - repris, recouvré, rendu, remis. - [abcl]b - pris en retour, conquis. - [abcl]c - retiré à, soustrait à. - [abcl]d - gardé, réservé (dans un contrat). - [abcl]e - pris, reçu. - [abcl]f - reçu dans le corps, introduit, enfoncé. - [abcl]g - accueilli, adopté, admis (par l'usage), usité. - [abcl]h - qu'on a pris sur soi, dont on s'est chargé; promis, à quoi l'on s'est engagé.[/b]    - nihil illo triste recepto, Virg.: s'il m'est rendu, plus de raison de m'attrister.    - recepto animo ex... Liv.: s'étant remis de...    - castra recepta, Liv.: camp dont on s'est rendu maître.    - receptus de morte, Val.-Fl.: arraché à la mort.    - receptae preces, Stat.: prières exaucées.    - receptus ensis pectore, Sen.: épée enfoncée dans la poitrine.    - ossibus recepta pestis, Ov.: poison qui a pénétré jusqu'aux os.    - receptus in locum, Curt. (receptus in loco, Ov.; receptus loco, Hor.): accueilli dans un lieu.    - receptus in amicitiam, Sall.: accueilli comme allié.    - receptus caelo, Phaedr. (receptus ad caelos, Liv.): admis au rang des dieux.    - alienigenae oppressi aut recepti, Cic.: étrangers qu'on opprime ou qu'on adopte.    - receptus mos, Tac.: habitude consacrée.    - receptum officium, Cic.: devoir dont on s'est chargé. [st1]2 [-] rĕceptŭs, ūs, m.: - [abcl][b]a - action de reprendre (haleine). - [abcl]b - au fig. action de revenir sur, action de retirer, rétractation (d'une opinion). - [abcl]c - action de se retirer, retraite (t. de guerre). - [abcl]d - retraite, refuge, asile, ressource, secours. - [abcl]e - retrait, recul, reflux.[/b]    - receptui canere: [sonner pour la retraite] = sonner la retraite, faire sonner la retraite.    - signum receptui datum est, Liv. 9: on donna le signal de la retraite.    - receptus sententiae, Liv.: changement d'avis.    - ad aliquem receptum habere: trouver refuge auprès de qqn.    - receptus ad amicitiam Caesaris, Caes.: le recours à l'amitié de César.
    * * *
    [st1]1 [-] rĕceptus, a, um: part. passé de recipio. - [abcl][b]a - repris, recouvré, rendu, remis. - [abcl]b - pris en retour, conquis. - [abcl]c - retiré à, soustrait à. - [abcl]d - gardé, réservé (dans un contrat). - [abcl]e - pris, reçu. - [abcl]f - reçu dans le corps, introduit, enfoncé. - [abcl]g - accueilli, adopté, admis (par l'usage), usité. - [abcl]h - qu'on a pris sur soi, dont on s'est chargé; promis, à quoi l'on s'est engagé.[/b]    - nihil illo triste recepto, Virg.: s'il m'est rendu, plus de raison de m'attrister.    - recepto animo ex... Liv.: s'étant remis de...    - castra recepta, Liv.: camp dont on s'est rendu maître.    - receptus de morte, Val.-Fl.: arraché à la mort.    - receptae preces, Stat.: prières exaucées.    - receptus ensis pectore, Sen.: épée enfoncée dans la poitrine.    - ossibus recepta pestis, Ov.: poison qui a pénétré jusqu'aux os.    - receptus in locum, Curt. (receptus in loco, Ov.; receptus loco, Hor.): accueilli dans un lieu.    - receptus in amicitiam, Sall.: accueilli comme allié.    - receptus caelo, Phaedr. (receptus ad caelos, Liv.): admis au rang des dieux.    - alienigenae oppressi aut recepti, Cic.: étrangers qu'on opprime ou qu'on adopte.    - receptus mos, Tac.: habitude consacrée.    - receptum officium, Cic.: devoir dont on s'est chargé. [st1]2 [-] rĕceptŭs, ūs, m.: - [abcl][b]a - action de reprendre (haleine). - [abcl]b - au fig. action de revenir sur, action de retirer, rétractation (d'une opinion). - [abcl]c - action de se retirer, retraite (t. de guerre). - [abcl]d - retraite, refuge, asile, ressource, secours. - [abcl]e - retrait, recul, reflux.[/b]    - receptui canere: [sonner pour la retraite] = sonner la retraite, faire sonner la retraite.    - signum receptui datum est, Liv. 9: on donna le signal de la retraite.    - receptus sententiae, Liv.: changement d'avis.    - ad aliquem receptum habere: trouver refuge auprès de qqn.    - receptus ad amicitiam Caesaris, Caes.: le recours à l'amitié de César.
    * * *
    I.
        Receptus, Participium. Recepti in ciuitatem. Liu. Receuz à estre bourgeois.
    \
        Caelo receptus. Quintil. Receu au ciel.
    \
        Fruges receptae. Virgil. Delivrees, Recouvertes.
    II.
        Receptus, huius receptus. Liu. Retraicte.
    \
        Receptui canere. Cic. Sonner la retraicte. Per translationem pro discedere. Cic. S'en aller, Se retirer.
    \
        Vt primum ratio aetatis receptui canere permiserit. Pli. iun. Tout incontinent, et deslors que la raison de mon aage me permettra de me retirer.
    \
        A quibus quum cecinit receptui. Cic. Desquelles quand elle s'est retiree.
    \
        Receptus. Virgil. Une retraicte, et lieu où lon se retire de paour des dangers, Receptacle, Refuge.

    Dictionarium latinogallicum > receptus

  • 14 bellicum

        bellicum ī, n    [bellicus], the war - trumpet, war-signal; only with canere, to call to arms, signal for the onset: motus novus bellicum canere coepit: bellicum me cecinisse dicunt, began hostilities.—Of style: canere quodam modo bellicum, sounds like a trumpet.
    * * *
    signal (on trumpet) for march/attack/etc. (w/canere); military trumpet call

    Latin-English dictionary > bellicum

  • 15 laus [1]

    1. laus, laudis, f., das Lob, die Anerkennung, Achtung, die der Verdienstvolle genießt, der Ruhm, die Verherrlichung (Ggstz. vituperatio, maledictum [üble Nachrede], reprehensio, crimen, culpa), Plur. laudes, Lob, Lobsprüche, Lobeserhebungen, Lobreden, Loblieder (Ggstz. vituperationes), I) eig. u. meton.: A) eig.: bellica laus, bellicae laudes, Cic.: blandae laudes magistri, Verg.: laus debita, Quint.: falsa, Cic.: imperatoria, Cic.: inanis et infructuosa, Tac. dial.: insignis, Quint.: insolita, Quint.: iucunda, Cic.: maior, Quint.: maxima, Cic.: laudes maximae, Cic.: laus modica, Quint.: nascens, Cic.: laus Pompeiana, Verherrlichung des Pompejus, Cic.: popularis, Quint.: praecipua, Nep.: pulcherrima, Quint.: laus solida, Val. Max.: laus summa, Quint.: laudes summae, Cic.: laus vera, Ter. u. Quint.: laudes funebres, Liv.: laudes meritae, Liv.: laudes verae, Cic. – abundans bellicis laudibus, Cic.: laudis avidus, Cic. u. Sall.: laudis cupidus, Cic.: lande dignus, Cic. u. Hor.: laudibus indignus, Hieron. – m. subj. Genet., laus doctorum, vulgi, Quint. – m. obj. Genet., laus Pompei, Quint.: iuris periti viri, militaris viri, Quint.: continentiae, Cic.: eloquentiae, Quint.: ingenii, Quint.: legum, Quint.: rei militaris, Nep.: virtutis, Quint.: liberatarum Thebarum, Nep.: patriae in libertatem vindicandae, Cic.: dicendi, Cic.: venandi et equitandi, Cic. – omnes tui ad laudem impetus, Cic. – te praepropera festinatio abducet a tantis laudibus, Cic.: cum et illi cives optimi sint et ego ab ista laude non absim, und auch mir dieser Ruhm nicht abgesprochen werden dürfte, Cic.: cum aliquantum ex provincia atque ex imperio laudis accesserit, Cic.: laudem patriae in libertatem vindicandae adamasse, Cic.: adhortari alqm ad certam laudem (Ggstz. a dimicatione deterrere), Cic.: adipisci laudem, Cic., in Sempronio (in der Sache des S.) maximam ab omnibus laudem, Cic.: afferre alci tantam laudem, Verg.: ceterorum laudibus obscuritatem afferre (v. jmds. Taten), Cic.: laude affici, Lob ernten, Cic.: affingere alci falsam laudem, Cic.: agere laudes, Naev. fr.: agere alci laudes gratesque, Plaut., laudes gratiasque, Liv. u. Eutr.: agnoscere Augusti laudes, darin des Au. Lob erkennen, Hor.: asciscendae laudis causā, Cic.: ascribere alqm socium alcis laudibus, Cic.: assequi (erreichen) alcis laudes (Ggstz. exsuperare), Liv.: tua laus pariter cum re publica cecĭdit (ist dahingesunken), Cic.: canere laudem victorum, Phaedr., laudes regum, Curt.: canere suas et imperatoris laudes (v. Soldaten beim Triumph), Liv.: canere ad tibiam clarorum virorum laudes, Cic., laudes heroum ac deorom ad citharam, Quint.: capere (ernten) ex hac una re maximam laudem, Cic. (u. so quantam et quam veram laudem capiet Parmeno! Ter.): loquendi laude carere, Cic.: lande suā non carere (v. einer Sache), Quint.: celebrare alcis laudes, Cic.: celebrare alqd laudibus, Lact., alqd super omnia laudibus, aliquid miris laudibus, Plin.: quantis laudibus suum erum collaudavit, Plaut.: colligere undique omnium laudem, Cic.: communicare bellicas laudes cum multis, vielen einen Anteil am Kriegsruhm zugestehen, Cic.: concedere alci summam dicendi laudem, Cic.: conferre laudem in medium, alle an dem eigenen Ruhm teilnehmen lassen (Ggstz. laudem ex communi ad se trahere), Liv.: consequi laudem, s. cōn-sequorno. II, 2, a, α (Bd. I. S. 1517): cumulare alqm omni laude, Cic., alqm certatim laude, Plin. ep., alqm apud alqm tantis laudibus, Plin. ep.: dare alqd alci laudi, Cic., non laudi, sed vitio, Cic. (u. so si Fabio laudi datum esset, quod [daß er] pingeret, Cic.): debere alci laudem illam, Cic.: deesse alcis laudibus, sich jmds. Belobung entziehen, Cic.: delectari hāc laude dicendi (v. den Athenern), Cic.: non de laude alcis delibare quicquam, Cic.: deterrere alqm a laude, von der Bahn des Ruhmes zurückschrecken, Plin. pan.: vera laus detrahitur (wird geschmälert) alci oratione alcis, Cic.: alci dicere laudes, jmdm. lobsingen, jmds. Lob anstimmen, Ov.: dicere (besingen) laudes alcis, Verg. (vgl. quid prius dicam solitis Parentis laudibus, Hor.): dicere laudes de Caesare, Gell.: ista omnia numquam in culpam, sed in laudem dicuntur, Gell.: o Cn. Pompei sic late longeque diffusa laus, ut etc., Cic.: dolere alienā laude, Cic.: eam laudem hic ducit maximam, das hält er für das gr. L., Ter.: tu nunc id tibi laudi ducis, quod tum fecisti inopiā? Ter.: laudi ducitur (es gereicht zum L.) adulescentulis quam plurimos habuisse amatores, Nep.: efferre alqm laudibus u. summis laudibus ad caelum, Cic.: ferre alqm laudibus in caelum, Nep.: ferre alqd laudibus u. maximis laudibus, Cic., alqm summis laudibus, Nep.: eripere huius generis laudem iam languenti Graeciae et transferre in hanc urbem, Cic.: brevitas laus est interdum in aliqua parte dicendi, Cic.: est ea laus eloquentiae certe maxima, Cic.: principibus placuisse viris non ultima (geringste) laus est, Hor.: quos (pueros) laus formandos est tibi magna datos, Ov.: at illa laus est, magno in genere et in divitiis liberos hominem educare, Plaut.: id facere laus est quod decet, non quod licet, Sen. poët.: laudis est purum tenuisse ferrum, Sen. poët.: apud Graecos in summa laude esse, in hohen Ehren stehen (v. Pers.), Nep.: magnis in laudibus totā fere fuit Graeciā victorem Olympiae citari, wurde es für eine hohe Ehre gehalten, Nep.: haec in Graecia magnae laudi erant, Nep.: ut sempiternae laudi tibi sit iste tribunatus, Cic.: ut coniunctionem amicitiamque nostram utrique: nostrûm laudi sperem fore, Cic.: cum populo Romano et in laude et in gratia esse, bei dem röm. V. Ruhm und Gunst erlangen, Cic.: excellere eodem in genere laudis, Cic., omni genere laudis, Cic.: excipere (ernten) laudem ex eo, quod (daß) etc., Cic.: laudes alcis od. alcis rei exsequi, sich über jmds. L. verbreiten, Liv. fr. u. Plin.: exsuperare alcis laudes (Ggstz. assequi), Liv.: bellicas laudes extenuare verbis easque detrahere ducibus, Cic.: extollere alqm in caelum suis laudibus, Cic.: laudi facere modum, seinem Ehrgeize ein Ziel setzen, Curt.: favere alcis laudi, alcis nascenti laudi, Cic.: faveo quoque laudibus istis, dein Lob ist mir selbst erfreulich, Ov.: ferre alqm laudibus in od. ad caelum, Cic. u. Liv.: ferre alqm od. alqd laudibus, Cic. u. Liv., alqm laudibus miris, Apul., alqm summis laudibus, Nep., alqm tantis laudibus, ut etc., Tac., alqd magnis laudibus, Plin.: ferri praecipuā laude (v. Pers.), Nep.: ferre carmine laudes Herculeas et facta, in Lobliedern die Taten des Herkules preisen, Verg.: florere laudibus, Cic. u. Lucr.: qua in familia laus aliqua forte floruerit, Cic.: brevitas in universa eloquentia laudem non habet, Cic.: quorum neuter summi oratoris habuit laudem, Cic.: Macrochir praecipuam habet laudem amplissimae pulcherrimaeque corporis formae, Nep.: quod omnes laudes habet, id est optimum, Cic.: laudem de me nullus adulter habet, kein Buhler hat noch Ruhm sich geholt an mir, Ov.: cotidianae assiduaeque laudes (Lobreden) ab alqo de nobis habentur, Cic.: alci laudes gratiasque habere maximas, Plaut.: eodem e fonte se hausturum intellegit laudes suas, e quo sit aspersus, Cic.: suo maledicto laudem alcis illustrare, Cic.: imminuere alcis laudem, Cic.: alci tantum impertire laudis, quantum forti viro et sapienti homini debetur, Cic.: implere populares meritis laudibus, unter den Landsleuten das verdiente Lob verbreiten, Liv.: incumbere toto pectore ad laudem, Cic.: invidere laudi alcis, Cic.: ipse meritus est, ut laudetur laudibus, Plaut.: laudemus igitur prius legem ipsam veris et propriis generis sui laudibus, Cic.: libare suo nomini ex aliorum laboribus laudem, Cornif. rhet.: minuere laudem alcis, Cic. u. Liv.: etiam in vulneris dolore cum laude mori, Cic.: obterere invidiā laudem virtutis, Nep.: obteritur laus imperatoria criminibus avaritiae, Cic.: obtrectare alcis laudibus, Liv.: maledicto (üble Nachrede) quidem idcirco nihil in hisce rebus loci est, quod omnia laus occupavit, Cic.: onerare alqm multis laudibus, Phaedr., alqm eximiis laudibus, Liv.: alqm laudibus haud immeritis, Cic.: ornare alqm non solum suis laudibus, sed etiam alienis, Cic.: ornare alqm veris laudibus, Cic.: ornare res alcis divinis laudibus, Cic.: sibi parĕre maximam laudem ex illa accusatione nobili et gloriosa, Cic.: alcis laus perfertur ad nos nec obscuro nec vario sermone, sed et clarissimā et unā omnium voce, Cic.: petere laudes fucosas, Porcius poët. bei Suet.: quae est ista laus, quae possit e macello peti, Cic.: neque ego hoc in tua laude pono, rechne ich dir als Lob an, Cic.: ipsum Latine loqui est illud quidem in magna laude ponendum, Cic.: praedicare alqd miris laudibus, Plin.: praeripere aliis eam laudem, Cic.: alci praeripere desponsam iam et destinatam laudem, Cic.: dicendi non ita multum laude processisse, Cic.: quaeritur in re domestica continentiae laus, in publica dignitatis, Cic.: referre (erneuern) veterem Valeriae gentis in liberanda patria laudem, Cic.: scribere laudem victori cuidam pyctae, ein Lobgedicht schreiben, Phaedr.: scribere de Alexandri laudibus, Gell.: servire in eo magis suae quam vestrae laudi existimationique, Cic.: alqm aliqua ex parte in societatem laudum suarum venire pati, teilnehmen lassen an usw., Cic.: suffragari alcis laudi et in senatu et ceteris rebus, Cic.: subvenire alcis laudi, Cic.: omnes suas laudes transfundere ad alqm (Ggstz. exhaurire aliquam partem ex alcis laudibus), Cic.: tribuere alci laudem suam, Cic., alci rei summam laudem, Cic.: laudem ex communi ad se trahere (Ggstz. laudem conferre in medium), Liv.: venari laudem modestiae in ea re, Cic.: viget apud eos venandi et equitandi laus, Cic.: laudem eorum iam prope senescentem ab oblivione hominum atque a silentio vindicare, Cic.: vivere in laude, fort u. fort nichts als Lob ernten, Cic.

    B) meton.: a) die löbliche Handlung od. Tat, das Verdienst, die ruhmvolle Wirksamkeit, laus Thesea, Ov.: hae tantae summis in rebus laudes. so r. W., Cic.: aberat tertia laus, Cic.: cuius laudis ut memoria maneret, Nep.: sunt hic etiam sua praemia laudi, Verg. – b) Plur. laudes = löbliche, rühmliche Eigenschaften, Vorzüge, conferre se alcis laudibus, Phaedr. 4, 24 (23), 4: quarum laudum gloriam adamaris, quibus artibus eae laudes comparantur, in iis esse laborandum, Cic. ep. 2, 4, 2: Ggstz., est enim (signum Corinthium) nudum nec aut vitia, si qua sunt, celat aut laudes parum ostentat, Plin. ep. 3, 6, 2: quorum operum et laudes et culpae (Mängel, Gebrechen) aeternae solent permanere, Vitr. 3, 1, 4.

    II) übtr., der Wert einer Sache, coccum in laude est, Plin.: Cois amphoris laus maxima, Plin.: Creticae cotes diu maximam laudem habuere, Plin. – / Genet. Plur. gew. laudum; doch auch laudium, wie Cic. Phil. 2, 28 cod. Vat. Sidon. carm. 23, 31. Itin. Alex. 53 (119).

    lateinisch-deutsches > laus [1]

  • 16 receptus [2]

    2. receptus, ūs, m. (recipio), I) das Zurückziehen, Zurücknehmen, A) eig.: spiritus, Quint. 11, 3, 53; vgl. ibid. § 32. – B) bildl., die Zurücknahme, nimis pertinacis sententiae, Liv. 4, 57, 4. – II) das Sich-Zurückziehen, A) im allg.: 1) übtr.: a) der Rücktritt, receptus recursusque maris, Ebbe u. Flut, Eumen. pan. Const. Caes. 6, 4. – b) meton., der Zufluchtsort, perdices spineis fruticibus receptus suos vestiunt, Solin. 7, 29. – 2) bildl.: a) der Rücktritt, Rückschritt, non tutissimus a malis consiliis r., Liv.: eo processuras (civitates), unde receptum ad paenitendum non haberent, Liv. – b) insbes., die Zuflucht, r. ad Caesaris gratiam atque amicitiam, Caes.: r. tutus ad expertam clementiam, Liv. – B) als milit. t. t., der Rückzug, Rückmarsch, Caes. u.a.: signum receptui dare, Liv.: receptui canere, Caes. u.a.: si receptui cecinisset, unpers. = wenn es zum R. geblafen hätte, Liv.: im Bilde, canere receptui a miseriis, sich zurückziehen, seinen Geist abziehen von usw., Cic. Tusc. 3, 33: poet., iussos canere receptus, Ov. met. 1, 340: im Bilde, cane, Musa, receptus, laß ab, höre auf, Ov. trist. 4, 9, 31.

    lateinisch-deutsches > receptus [2]

  • 17 Musik

    Musik, I) als Kunst: ars musica. musice, ēs,f. (μουσική, ὴ) – musica, ōrum,n. pl.res musica. – sofern man sie betreibt, studium [1721] musicum; studium artis musicae. – sich auf M. legen, sich der M. widmen, ad studium musicum se applicare: musicis se dedere: M. lernen. fidibus discere: M. treiben, artem musicam tractare; fidibus tractandis operam dare (das Saitenspiel treiben): gern, ad rem musicam facili esse ingenio ac libenti: M. verstehen, musicis eruditum esse (in der Musik unterrichtet sein); artis musicae peritum esse (der Musik praktisch kundig sein); fidibus scire (die Saiten spielen können): nichts von der M. verstehen, remotum esse ab arte musica; nihil ex musicis scire. – II) das durch die Kunst Hervorgebrachte, a) gesetzte Musikstücke: modi musici; im Zshg. auch bl. modi. – etw. in M. setzen, ein Singstück in M. setzen, s. komponieren. – b) die mit Instrumenten gemachte Musik: cantus. – concentus. symphoniae cantus (mehrerer Instrumente). – tibiarum fidiumque cantus (Instrumentalmusik, w. vgl.). – oft auch bl. sonus, soni (Ton, Töne). – M. machen (musizieren), nervis et tibiis canere (mit Instrumenten); vocibus et nervis canere (mit Gesang u. Instrumenten): auf etw. M. machen (musizieren), canere mit Abl. des Instruments: mit militärischer M. in die Stadt einziehen, urbem ad classicum introire.

    deutsch-lateinisches > Musik

  • 18 preisen

    preisen, laudibus celebrare u. bl. celebrare (überall lobend bekannt machen, feiern). – praedicare (vor allen Leuten rühmen, viel Aufhebens machen von etc.). – laudare (loben, rühmen übh.). – laudibus ferre (rühmend im Munde führen). – canere. cantare (dichtend oder singend preisen, feiern). – clamare (laut preisen, z.B. cotidie felices mortuos, die Toten laut glücklich pr.). – jmd. oder sich glücklich pr., alqm od. se felicem dicere (z.B. deshalb, weil etc., hoc, quod etc.); alqm od. se beatum praedicare: jmds. Lob pr., alcis laudes od. de alcis laudibus praedicare: jmd. im Liede pr., alqm carmine celebrare; alcis laudes od. de alcis laudibus canere (jmds. Lob singen); alcis facta canere (jmds. Taten besingen): etwas (den Wert von etw.) im Liede pr., pretium alcis rei cantare: jmd. in Schriften pr., nomen alcis celebrare scriptis (seinen Namen in Schriften verherrlichen); memoriam alcis scriptis prosequi (sein An. denken in Schriften feiern): jmd. dankbar pr., alqm gratā commemoratione celebrare: hoch pr., magnis oder maximis oder summis laudibus celebrare; summis laudibus efferre: zu sehr, zu hoch pr., in maius celebrare alqd: von allen gepriesen werden, omnium sermone celebrari: jener gepriesene, bl. ille (wie Cic. de imp Pomp. 54: ille populus Romanus).

    deutsch-lateinisches > preisen

  • 19 spielen

    spielen, I) mit Instrumenten Töne hervorbringen: canere mit dem Ablat. des Instruments, das oder auf dem man spielt (von Personen, z.B. fidibus). – psallere (auf einem Saiteninstrumente, bes. auf der Zither spielen; daher oft verb. cantare et psallere, canere voce et psallere, singen und spielen). – sonare (ertönen, von Instrumenten, z.B. die Glocken spielen, aera sonant). – gut sp., scite canere: fertig auf der Zither sp., uti citharā perite. – II) einen Zeitvertreib vornehmen: a) im allg.: ludere (entweder absol. oder mit folg. Abl., z.B. die Knaben spielen vor der Stadt, pueri ludunt ante urbem: die Fische spielen im Wasser, pisces in aqua ludunt: Würfel sp., tesseris oder talis ludere; aleā ludere: Ball sp., pilā ludere). – um etwas sp., ludere in alqd (z.B. in pecuniam, ICt.). – gern, glücklich (Würfelspiel) sp., s. Würfelspiel. – Bildl., der Wind spielt mit etw., est alqd ludibrium ventorum: er spielt mit dem Eid, ius iurandum ei ludus od. iocus est: das Glück spielt oft wunderlich, miri saepe sunt casus fortunae. – in eine Farbe sp. (hinüberspielen), inclinari in mit Akk.; exire od. desinere in mit Akk.; languescere in m. Akk. (matter werdend hinüberspielen in etc., z.B. color in luteum languescens). – jmdm. etw. aus den Händen sp., alci alqd clam surripere: jmdm. etw. in die Hände sp., alci alqd clam suppeditare; alci subicere alqd (z.B. alci libellum). – den Krieg in ein Land sp., bellum transferre od. transmittere od. inferre in regionem (transf. u. transm., wenn ein überseeisches Land gemeint ist, z.B. in Africam). – b) zum Zeitvertreib darstellen, α) im allg.: ludere mit Akk. (z.B. Königsein, ducatus et imperia). – β) auf der Bühne u. im Leben: agere alqm od. alcis partes: alcis personam tueri, – simulare alqm oder mit Akk. u. Infin. (sich stellen, als ob man der u. der wäre). – ein Stück sp., fabulam agere: die Schauspieler nicht mehr spielen lassen, histrionibus scaenam interdicere. – den Unterwürfigen sp., obnoxium agere: den Kranken sp., simulare aegrum oder simulare se aegrum esse: den Strengen sp., affectare censorium supercilium. – diese Geschichte spielt zu Henna, ea res Hennae gesta est. – γ) übh. etwas bewerkstelligen, z.B. jmdm. einen Streich, einen Possen sp., alqm ludere od. ludificari. spielend, d. i. ohne Mühe, ludibundus; per ludum. – das lernt er sp., haec perdiscere ei ludus est.

    deutsch-lateinisches > spielen

  • 20 arma

    arma, ōrum (qqf. armūm), n. plur. [st2]1 [-] armes. [st2]2 [-] soldats armés. [st2]3 [-] outils, ustensiles, instruments.    - armis et castris rem tentare: essayer une chose par tous les moyens.    - levia arma: l’infanterie légère.    - canere arma, Virg.: chanter les exploits.    - acerrimus armis, Virg.: redoutable guerrier.    - arma alia ad tegendum, alia ad nocendum, Cic.: armes, les unes défensives, les autres offensives.    - Cerealia arma, Virg. En. 1, 177: les armes de Cérès, les outils pour faire le pain.    - arma navis, Virg.: agrès.
    * * *
    arma, ōrum (qqf. armūm), n. plur. [st2]1 [-] armes. [st2]2 [-] soldats armés. [st2]3 [-] outils, ustensiles, instruments.    - armis et castris rem tentare: essayer une chose par tous les moyens.    - levia arma: l’infanterie légère.    - canere arma, Virg.: chanter les exploits.    - acerrimus armis, Virg.: redoutable guerrier.    - arma alia ad tegendum, alia ad nocendum, Cic.: armes, les unes défensives, les autres offensives.    - Cerealia arma, Virg. En. 1, 177: les armes de Cérès, les outils pour faire le pain.    - arma navis, Virg.: agrès.
    * * *
        Arma, armorum, Pluraliter tantum. Armures, Harnois, Bastons, Armes.
    \
        Arma antiqua. Lucret. De quoy usoyent les anciens.
    \
        Inania. Stat. Inutiles.
    \
        Trunca. Stat. Brisez.
    \
        Versicoloria. Virg. De diverses couleurs.
    \
        Arma, Toutes sortes d'instrumens et outils.
    \
        Arma, pro Praelio. Virg. Combat.
    \
        Arma. Virg. Les guerres.
    \
        Armorum denuntiatio. Liu. Denoncement de guerre.
    \
        Armorum furiis flammatus. Stat. Enflambé de desir, et rage de faire la guerre.
    \
        Arma. Virgil. Faicts d'armes.
    \
        Acerrimus armis. Virgil. Vaillant en guerre, Chevaleureux.
    \
        Armis exercitus. Tacit. Exercité et usité au faict de la guerre.
    \
        Inuictus armis Annibal. Cic. Invincible par armes.
    \
        Maturus ad arma. Sil. Bon, ou De suffisant aage pour aller à la guerre.
    \
        Rudis armorum. Stat. Qui ne scait que c'est de la guerre, Ignorant.
    \
        Fraterna. Seneca. De frere contre frere.
    \
        Honesta. Ouid. Juste guerre.
    \
        Ignota. Virg. Nouvelle, Non accoustumee.
    \
        Socia. Sil. Des alliez et confederez.
    \
        Terrestria. Ouid. Guerre demenee sur la terre.
    \
        Abiicere arma. Cic. Quitter les armes.
    \
        Accingi armis. Virg. S'armer, S'embastonner.
    \
        Arma canere. Virg. Descrire les guerres.
    \
        Capere arma. Cic. Prendre les armes, Entreprendre la guerre.
    \
        Coeptare arma. Tacit. Commencer la guerre.
    \
        Deponere arma. Quintil. Laisser les armes.
    \
        Arma detrahere alicui. Seneca. Le desarmer et despouiller de ses armes.
    \
        Arma ducum dirimere. Lucan. Appoincter le discord.
    \
        Discedere ab armis. Cic. Faire apointement.
    \
        Armis vrbem excindere. Stat. Desconfire et ruiner par guerres.
    \
        Armis exuere aliquem. Virg. Le desarmer.
    \
        Facere arma. Cic. Forger armures et harnois.
    \
        Arma obuia ferre. Virgil. Aller en armes au devant, Resister par armes.
    \
        Ferre arma in medios globos. Silius. Se jecter au milieu de la presse.
    \
        Vrbes arma inter se ferrunt. Virgil. Font la guerre les uns contre les autres.
    \
        Armis fundere agmina. Ouid. Mettre en fuite, Desconfire.
    \
        Immiscere se armis imparibus. Virg. Quand le fort combat contre le foible.
    \
        Imperare arma. Cic. Commander par cri public de prendre les armes.
    \
        Iniicere arma regnis Stat. Faire la guerre.
    \
        Inspicere arma militis. Cic. Revisiter les armures.
    \
        Armis aliquem instruere. Virg. Armer.
    \
        Instructus omnibus armis. Stat. Armé de toutes pieces.
    \
        Iungere arma. Senec. Assembler deux armees en une.
    \
        In armis mori. Virg. Mourir en la guerre.
    \
        Mouere arma. Senec. Esmouvoir la guerre.
    \
        In arma mouere aliquem. Virg. Inciter aucun à faire la guerre.
    \
        In arma aliquem mittere. Virg. L'envoyer à la guerre.
    \
        Arma negare alicui. Ouid. Luy refuser aide.
    \
        Quaerere arma. Virgil. Cercher tromperies et moyens pour faire quelque chose.
    \
        Instaurata arma remoliri. Sil. Recommencer la guerre, ou le combat.
    \
        Reposcere armis aliquid. Ouid. Redemander par force d'armes.
    \
        Armis sternis. Sil. Estre desconfit.
    \
        Arma impia sumere. Virg. Entreprendre une guerre injuste.
    \
        Tractare arma. Senec. Maniere.
    \
        Venire ad arma propter aes alienum. Cic. S'entrebatre.
    \
        Vocare ad arma. Cic. Faire cri et commandement que chascun ait à prendre les armes.

    Dictionarium latinogallicum > arma

См. также в других словарях:

  • CANERE — verbum Afflatorum. Statius, Theb. l. 10. v. 723. Non me ulli monitus, nec Vatum exorsa furentum Sollicitant, manesque movent: sibi callidus ista Tircias, nataeque canat, non si ipse reclusis Cominus ex adytis in me insaniret Apollo. Ubi canat… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • MANUM canere (Ad) — Ad MANUM canere vide supra Hypocrita …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Palinodiam canere. — См. Бить отбой …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)

  • chancir — [ ʃɑ̃sir ] v. intr. <conjug. : 2> • 1508; altér. de l a. fr. chanir « blanchir », d apr. rancir; lat. canere, de canus « blanc » ♦ Vx Présenter des traces de moisissure. ⇒ se gâter, moisir. Ces confitures ont chanci. Pronom. Elles se… …   Encyclopédie Universelle

  • Kanzone — Kan|zo|ne 〈f. 19〉 1. 〈Lit.〉 provenzal. u. französ. lyrische Gedichtform aus fünf bis zehn Strophen mit kunstvollen Reimen 2. 〈Mus.; 16./17. Jh.〉 heiteres, schlichtes Lied 3. 〈Mus.; in Frankreich〉 3.1 Chorgesang ohne Instrumentalbegleitung 3.2… …   Universal-Lexikon

  • PANTOMIMUS — Graece Παντόμιμος, in vett. Glossis notare Histrionem dicitur: l. 27. ff. de oper. libert. qui scenicis ludis operam navat: Luciano Παντόμιμοι iidem sunt, qui ὀρχηςταὶ, i. e. saltatores. Vide cum περὶ ὀρχήσεως. Sed priusquam οἰ ὀρχηςταὶ se a… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • PLASMA — Graece πλάσμα, vox dicta est a Phonascis, quae sie eliquata et mollis esset, ut per omnes sonos intentionesque possetvariari, ut iscimus ex Quintiliano, l. 1. c. 8. (al. 14.) Eôdem sensu apud Persium, Sat. 1. v. 15. occurrit, in his verbis,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Chanson — Sn geselliges Lied erw. fach. (17. Jh.) Entlehnung. Entlehnt aus frz. chanson f. Lied , dieses aus l. cantio f., einer Ableitung von l. canere (cantum) singen . Zunächst entlehnt als (französisches) Liedchen ; dann im Kabarett ein freches,… …   Etymologisches Wörterbuch der deutschen sprache

  • chant — {{11}}chant (n.) 1670s, from Fr. chant, from L. cantus, from pp. stem of canere (see CHANT (Cf. chant) (v.)). {{12}}chant (v.) late 14c., from O.Fr. chanter to sing, celebrate (12c.), from L. cantare, frequentative of canere sing, from PIE root… …   Etymology dictionary

  • Kantor — »Leiter des Kirchenchores, Organist, Leiter der Kirchenmusik«: Das Fremdwort, das im 16. Jh. aus lat. cantor »Sänger« entlehnt wurde, bezeichnete zunächst den Vorsänger im gregorianischen Choral, dann überhaupt den Gesangsmeister in Kirche und… …   Das Herkunftswörterbuch

  • chanter — Chanter, Canere, Cantare, Occinere, Praecinere, Psallere. Qui apprend autruy à chanter, Vocis et cantus modulator, Phonascus, Musicus. Chanter apres un autre, Recantare. Chanter en joüant de fleustes, Canere ad tibiam. Chanter de la gorge… …   Thresor de la langue françoyse

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»